Paardrijden en paardenruggen

Een controversiële vraag: Hoe leuk mensen paardrijden en paardensport ook vinden, is het wel verantwoord om een dier te berijden dat hier niet voor is gemaakt? 

Uit onderzoek blijkt dat de rug van het paard te lijden heeft onder het bereden worden. Niet iedereen is het eens over de mate waarin, maar dat er in een aanzienlijk aantal gevallen schade optreedt is wel duidelijk. 

Onderzoek WUR

"De rug van een paard is het meest gebaat bij een extreme jockeyhouding van de ruiter. Die houding, waarbij de ruiter permanent in de stijgbeugels staat, belast de paardenrug het minst." Dat zegt Patricia de Cocq. Zij promoveerde zeer onlangs aan Wageningen Universiteit op het krachtenspel tussen paard en ruiter.

Ongeveer twintig procent van de paarden loopt tijdens hun sportcarrière meer of minder ernstige rugproblemen op, legt De Cocq uit. Zelf is ze jarenlang actief geweest in de ponysport en zag veel van dit soort blessures om haar heen: “Persoonlijke interesse is dus de bron van mijn onderzoek.” Lees meer...
(Bron: www.wur.nl)

Onderzoek Alexander Nevzorov

Alexander Nevzorov

Oud-hogeschool rijder en paardentrainer Alexander Nevzorov heeft diepgaand wetenschappelijk onderzoek gedaan met zeer moderne technieken, dat aantoont dat na 15 minuten paardrijden er schade aan de rug begint op te treden door de aanhoudende druk. Hij adviseert dan ook zeker niet meer dan 15 minuten (liever minder en nog liever helemaal niet) achter elkaar te rijden. De 15 minuten-grens geldt ook nog alleen onder de beste voorwaarden, zoals een goed passend zadel en een bekwame ruiter.

Zelf is Nevzorov gestopt met paardrijden vanwege de schade aan de gezondheid van paarden door het berijden. Op deze website staat een mooie samenvatting van zijn bevindingen en statements. 

Op zijn eigen website kun je over hem lezen en over zijn 'haute école' waar hij zijn studenten leert om met paarden om te gaan, zonder ze te berijden of op andere manieren te dwingen iets te doen.

Column Berthe Rosette Brandeis

De natuur in al haar facetten.

De egel.

Poes Janneke zie ik naar buiten staren en ik probeer met haar mee te kijken om te ontdekken wat ze ziet. Opeens zie ik een egel in de tuin. Een vreemde tijd van het jaar, het is februari en het vriest. Voor zover ik weet houden egels een winterslaap. Ik begrijp dat er iets aan de hand moet zijn.

Egel

De egel laat zich gemakkelijk pakken. Ik merk dat hij niet bang voor mij is en ik realiseer mij dat hij waarschijnlijk mijn stem kent en dat ik daardoor vertrouwd voor hem ben. Met hulp van een buurman lukt het om de egel in een doos te doen, daarna breng ik het beestje naar de egelopvang in Halle, een half uur hier vandaan.

De eigenaar vertelt dat het nog een jonge egel is en zegt dat hij weet wat er met hem aan de hand is. Hij brengt de egel naar mijn oor en zegt:  “luister maar eens.” Ik hoor het egeltje zachtjes kuchen. Hij blijkt last te hebben van zijn longen en daarom wakker te zijn geworden.

De mijnheer van de egelopvang zegt dat hij het egeltje er weer bovenop krijgt, dat het weer helemaal goed met hem komt. Hij houdt de egel in zijn hand en zo maak ik nog foto’s als aandenken. Wat mij opvalt, is dat het egeltje mij rustig aankijkt.

Het egeltje krijgt medicijnen toegediend en wordt bij een andere zieke egel geplaatst. Als het allemaal goed gaat, wordt hij over zes weken samen met de andere egel daar in de buurt in de natuur weer uitgezet.

Berthe Rosette Brandeis